liderlik hastalığı

kim ömründe bir kez olsun liderlik hastalığına tutulmamıştır ki? kim uzaklara dalıp ta koca bir holdingin yönetim kurulu başkanı olup, toplantı odasındaki o dikdörtgen şeklindeki koskocaman masanın en başköşesinde oturup bütün şirket yetkililerinin her durumda ağzının içine baktığı o kişi olmayı bir an olsun hayal etmemiştir ki? tabi ki hayallerin ucu bucağı yok. gerçeklerinde öyle. küçükken ablamla bir oyun oynardık. oyunun bir adı yoktu. aslına bakarsanız mantığı da yoktu. ama benim için anlamı büyüktü. şöyle ki ikimizde elimize bahçe çapalarını alır, evimizin karşısındaki boş arsada çukur kazmaya başlardık. amaç en geniş ve en derin çukuru kazmaktı. (galiba en son üzerini çamur ve otlarla örtüp onu bir bataklığa dönüştürüyorduk. biri gelsin de içine düşsün diye.) her seferinde güzel başlardım. şartlarımız eşitti çünkü. ama sonra hep bir şey olurdu. izleyici olarak bize katılan iki kuzenim (biri erkek, biri kız) bir süre sonra olaya dâhil olurdu. sonra da nedendir bilinmez hep ablama yardım ederler ve onun tarafında yer alırlardı. bir çift kola karşılık üç çift kol. adalet mi bu şimdi? pes etmezdim, daha çok çabalardım ama ne yaparsam yapayım benim tek başıma derinleştirmeye ve genişletmeye çalıştığım çukura karşılık onların tarafında her seferinde bir hendek bulurdum. sonrasında ne mi olurdu. elimdeki çapayı bir kenara fırlatır oradan hışımla uzaklaşırdım. çukur kazmak, bataklık oluşturmak, sonra bir dikkatsizin içine düşüp saplanmasını beklemek ve nihayet bu hale kıs kıs gülmek falan umurumda değildi. o yaşta bile liderliğin nasıl bir şey olduğu nasıl hissettirebileceğine dair bir fikrim vardı. lider kişinin, insanları kendi safına çekişi, kendi müspet yönünde gönüllü çalıştırılabilmelerini sağlayabilmesi, saygınlık uyandırabilmesi ve üstelik tüm bunlar için özel bir çaba harcamaması. muazzam bir his olmalı. sürekli sorarım kendime bir gün, bir şekilde herhangi bir konuda dahi olsa bu idealime ulaşabilecek miyim acaba?

  5 Ağustos 2023  |

içerik yayın tarihi:   11 Eylül 2021