insanoğlu her zaman resmiyeti ve aşırı ciddi hali bozmaya ve karşısındaki kim olursa olsun ona karşı cıvımaya tabiri caiz ise karşısındaki ile mıç mıç olmaya laçkalaşmaya oldukça meyillidir. yaratılış gereği irsi şekilde ketum ve don tabiatta olanlar bu önerme ve öznel genellemeden müstesnadırlar. mevcut haliyle geveze ve doğuştan yılışık tabiatlı biri olarak ciddi insanların bu kaskatı hallerini nasıl muhafaza edebildiklerini ve olağan dışı hadiseler ve durumlar karşısından nasıl bu kadar sakin, soğukkanlı ve nasıl bu denli ketum kalabildiklerini doğrusu hep merak etmişimdir. liderlik kavramına gıpta ile baktığımdan veyahut ömrü hayatım boyunca hep liderlik hayal ettiğimden ve bunun da gerekli ön koşulunun yalnızca kişinin yılışıklıktan uzak heybetli duruşunun neticesinde toplumca aşırı saygı uyandırması şeklinde oluştuğunu bildiğimden kendimde mevcut olmayan bu hasletlerin şahsım için törpülenebilirliğinin imkânsızlık düzeyini görerek her defasında ümitsizliğe ve hüznüne kapılmışımdır. sorunlar ve hayatın gerçekleri ve savaşlar ile her daim yüzleşen insanların -ki bu çocuk veya yetişkin hiç fark etmez- ekseriyetle donuklaştıkları, olgunlaştıkları, aklen oturdukları; ketum, soğukkanlı, aklı başında, ciddi ve heybetli hallere büründükleri bilinmektedir. hal böyle iken şimdi şu durumda hayat ile öyle aman aman boğuşmak zorunda kalmadığım dahası kaskatı kesilemediğim için sevinmeli miyim ve şükretmeli miyim yoksa sırf bu heybetsizlikten mütevellit mevcut yaratılış üzere cesedime yapışan yılışıklık halinden ve yine bu halden mütevellit asla liderlik gömleğini giyip kitleleri sevk ve idare edemeyeceğimi dolayısıyla silik şekillerde ömür çürütüp ölüp gideceğimi bilerek üzülmeli dahası kahrolmalı mıyım bilemedim?
30 Temmuz 2023 |
içerik yazarı: admin (yazar profili)
içerik yayın tarihi: 16 Mart 2023
bu içerik ilgini çekti mi?
2 / 0